عقل اگر صد انجمن تدبیر روشن می کند

فکرمجنون سطری از زنجیرروشن می کند

داغ نومیدی دلی دارم که در هر دم زدن

شمعها از آه بی تاثیر روشن می کند

عالمی چشم از مزار ما به عبرت آب داد

خاک ما فیض هزاراکسیر روشن می کند

ننگ رسوایی ندارد ساز تا خامش نواست

رمزصد عیب وهنرتقریرروشن می کند

می شود ظاهر به پیری معنی طول امل

جوهر این مو صفای شیر روشن می کند

غافلان را نور تحقیق از سواد فقر نیست

توتیا کی دیدهٔ تصویر روشن می کند

از رگ گل می توان فهمید مضمون بهار

فیض معنیهای ما تحریر روشن می کند

ناله امشب می خلد در دل ز ضعف پیریم

شمع بیدادکمان را تیر روشن می کند

عالم دل را عیار از دستگاه ناله گیر

وسعت صحرا رم نخجیر روشن می کند

از عرق بر جبههٔ افسون چراغان خوانده ایم

بزم ما را خجلت تقصیر روشن می کند

انتظار فیض عشق از خامی خود می کشم

چوب تر را سعی آتش دیر روشن می کند

هیچکس بر در نزد بیدل ز زندانگاه چرخ

عجز ما این خانهٔ دلگیر روشن می کند